MOMENT OF TRUTH

Matapos bilangin kung ilang tao ang nakaupo sa bawat row ng monoblocks, binilang ng facilitator ang umpok ng papel na hawak niya at sinimulang ipinamigay ito sa mga nakaupong participants. Pakiramdam ko ay para akong nasa isang pagsusulit na malapit nang magsimula ano mang oras.

"Please read the instructions carefully. As much as possible, please be honest in answering the questions," paliwanag ng facilitator. "Don't compare answers with your neighbors. You all have 30 minutes to answer these questions," dagdag pa niya.

Ganito ang nangyari isang Biyernes Santo ng gabi, mag-aapat na taon na ang nakalipas sa isang retreat na aking dinaluhan. 4th-year high school pa ako noong huli akong makasali sa ganitong uri ng gawain.

Once I received my copy of the questionnaire, I quickly browsed through all the items that are written on the activity paper.

Tahimik ang lahat ng participants at naging abala sila sa pagsagot sa mga tanong.

Mabusisi kong tinutukan ang tanong na nakasulat sa papel. Parang ang hirap gawin ng activity. Hindi ko alam kung paano ko sisimulang sagutin ang tanong dito.

PLEASE CHECK ALL THE SINS THAT YOU HAVE DONE IN YOUR LIFE.

At iyon na, naka-enumerate ang lahat ng mga kasalanan sa papel.

Natigilan ako. Napaisip. May mga gunitang nagbalik sa aking ala-ala sa bawat kasalanan na aking nabasa. Mga sarili kong kabulukan na ayaw ko nang balikan pang muli.

There were some items on the list that I was able to quickly identify with myself. These were sins that one might consider to be less grave. And yet, there were also some big words on the list that one might consider to be of a higher degree. Sins that someone might not think twice worthy of condemning.

Sa puntong iyon, hindi ko alam kung magpapatuloy pa ba ako sa pagsagot. Nagdadalawang isip ako kung lalaktawan ko ba iyong mga seryosong kasalanan na nakasulat na nagdaan sa buhay ko or should I disclose these sins that I did out in the open.

Matagal na hindi gumalaw ang aking ballpen. Patuloy kong pinagnilay-nilayan ang mga susunod kong gagawin.

I became a Christian when I was in high-school. Hindi naman ganito yung naging buhay ko noong panahon na sobrang alab pa ng pakikipagrelasyon ko kay Lord. Masaya at magaan ang loob ko, kahit na maraming mga pinagdadaanang problema.

Hindi lang siguro ako naging fully committed sa Kanya dati. I played around with our relationship.  There were times that I would justify the wrong things that I did. Then I started running away from Him. I started hiding myself from Him for a long time.

Matagal kaming nag-break ni Lord, mga halos 9 na taon. Walang prayers, walang church, walang Bible study. It was a total backslide on my end.

Hanggang sa isang araw nagising na lang ako at napagtanto na sobrang naging miserable na ang buhay ko, na wala nang patutunguhan pa ang lahat. Then, I became desperate of being saved from the miseries that were happening in my life at that time.

Napagpasyahan ko na dumalo ng retreat dahil sa imbitasyon ng isang family friend. Wala naman sigurong mawawala kung pupunta ako, naisip ko.

Finally, I just decided to become honest with the questions sa activity paper. Binilugan ko ang lahat ng kasalanan na alam kong ginawa ko, kahit na yung mga items na in denial akong aminin.

Nang matapos na ang lahat ng participants sa pagsagot sa questionnaire, nagbigay muli ng instructions ang facilitator.

"Sino sa inyo ang gustong pumunta sa harapan ng silid para i-share sa lahat yung mga sagot na binigay nyo sa activity paper?" tanong niya.

May sandaling katahimikan.

Tatayo ba ako o mananatili lang ba ako sa aking kinauupuan? Kapag tumayo ako ay malalaman ng lahat kung anong klaseng pagkatao meron ako. Lahat ng lihim, kasinungalingan, at baho ay mabubulgar.  Medyo natakot ako kasi parang bumalik muli ang mga multo na aking tinatakasan.

Ngunit sa kabila ng aking mga agam-agam, bigla na lang akong napatayo sa upuan at napalakad papunta sa harap ng silid. Hindi ko alam kung anong nangyari sa akin at nagkaroon ako ng tapang upang gawin iyon.

May mga mangilan-ngilan ding participants ang nagsunurang tumayo at pumunta sa harap. Matapos humilera ng lahat, muling nagsalita ang facilitator. Bigla akong kinabahan.

"Sino sa inyo ang gustong maunang magbahagi ng kanyang mga sagot sa questionnaire?"

Muling tumahimik ang lahat. Bigla kong naramdaman ang biglang pagbilis ng tibok ng aking pulso. Nakita ko na lang ang sarili ko na nakataas ang kamay kasama pa ang ibang mga participants na handa ring mag-volunteer.

May tinawag na ibang participant ang facilitator. Nang matapos nitong magpakilala ay pinahinto na siya ng facilitator. Hindi na raw namin kailangang pang magpatuloy upang gawin iyon.

Bumuhos ang luha sa aking mga mata ng sandaling iyon. Napahagulgol ako. Para sa akin kasi, sa tanang buhay ko, doon ko lang masasabi na naging totoo at nagpakatotoo ako sa sarili ko.

At that point, I felt that I heard a voice saying na "Kahit gaano ka pa kasama, basta magpakatotoo ka lang, tatanggapin pa rin kita...kasi mahal kita".

Paulit-ulit ko itong narinig. Walang tigil ang aking pag-iyak. That was also the first time that I cried my heart out after a long time.

A bonfire was set-up that evening. Sa bonfire session na iyon, naalala ko na sinunog namin yung mga activity paper na aming sinagutan.

At that point, I realized that there was a Man who willingly died for me...who gave up Himself to pull me out of my miseries so that I could have a fresh start. All this simply just because He loves me, that's it...

I felt a sense of peace in my heart. I felt that at that moment, I was given another opportunity to start a new. A clean slate and a new beginning.

That was my moment of truth.