LABOR DAY PAYDAY

Photo from: Abante Tonite & Million People March

Ngayon ay araw ng sahod sa kumpanyang pinapasukan ko at nagkataon din na ngayon ay ang Araw ng mga Uring Manggagawa dito sa Pilipinas. Pinamigay na ng mga managers sa office sa bawat isa ang kani-kaniyang mga payslip. 

Tiningnan ko ang aking gross income at ihinambing ito sa aking take home pay. Masusi kong ibinaling ang aking atensyon sa aking personal income tax para sa cut-off na ito at pati na rin sa ibang mga deductions tulad ng SSS, Pag-ibig, at Philhealth na inawas sa aking kabuuang sahod ngayong payday.

Habang kino-compute ko ang lahat ng numero sa aking isip, may bigla akong narinig na nagmura sa hanay ng mga stations. Mula ito sa isa sa mga ka-opisina ko.

Ang buwis kasi na kinaltas sa kanya ay equivalent na sa isang buwang sweldo ng isang karaniwang kasambahay. Halos sa tax lang napunta lahat ang overtime pay na pinagpuyatan niya ng labindalawang araw. Malaki nga ang sweldo, malaki din ang kaltas.

Saludo ako sa diskarte at pagiging masinop sa pera ng katrabaho kong ito. Halos hindi siya nawawalan ng sideline. Pero minsan, yung kayod kalabaw na pagbabanat ng buto ay hindi rin sumasapat sa pangangailangan ng kanyang mag-anak.

Kahit hindi ako makarelate sa financial status niya since hindi pa naman ako pamilyadong tao, siguro ganito rin yung magiging himutok ko kung nagkataon na meron akong dalawang anak na pinapag-aral at halos kita ko lang ang inaasahan na tutugon sa pambayad ng pagkain, kuryente, tubig, renta ng bahay, pamasahe at allowance araw-araw. Kung minsan, isama mo na rin pati na ang pangangailangan at gastos ng iyong extended family.

Noong nagsisimula pa lamang ako sa aking career, kahit maliit pa ang sahod na tinatanggap ko noong araw ay marami na akong nabibili at nakakapag-ipon pa ako. Ngayon, lumagpas ka lang sa iyong budget at hindi mo ma-manage ng maayos ang iyong finances, parang ang hirap nang magsurvive lalo na pagsapit ng petsa de peligro - ito yung critical week na halos wala ka nang mahugot sa iyong bulsa at magbibilang ka pa ng ilang araw bago malagyan muli ang iyong ATM account.

Ganito na ba talaga kalala ang inflation sa Pilipinas? Halos pataas ng pataas ang presyo ng lahat ng bagay.

Sa halos mahigit na isang dekada ko sa paghahanapbuhay, inisip ko kung saan ba talaga napupunta ang buwis na binabayad ko sa pamahalaan. Sa aking pananaw, kabilang ako sa milyun-milyong Pinoy na nagpapasahod sa mga tao sa pamahalaan. Para sa akin, may bahagi pa rin ang aking munting kuro-kuro sa lipunang ito. Kahit na hindi ako madalas bumoto tuwing eleksyon, regular na taxpayer naman ako and I deserve an acceptable reason kung saan ginagastos ng pamahalaan ang tax na kinukuha nito sa akin.      

Kung hindi rin sa pinagpawisan kong kita ay hindi rin mabibigyan ng sahod at benepisyo ang mga kawani ng pamahalaan, hindi makakapagtalaga ng mga guro sa mga pampublikong paaralan, hindi makakapagpatayo ng mga pampublikong pagamutan sa mga liblib na lugar, hindi makakapagpagawa ng mga tulay at kalsada sa mga kanayunan, hindi makakapagpundar ng mga kagamitan ang kapulisan at sandatahang lakas ng ating bansa - ang lahat ng ito ay dahil sa buwis na ipinapataw sa akin ng gobyerno.

Sa kabila ng lahat ng ito, nakakalungkot isipin na hindi ko man lang nararamdaman ang karampatang serbisyo na sana'y binabalik ng pamahalaan sa kanyang mga mamamayan. Mahaba at mabagal na pila sa mga ahensya ng gobyerno, under the table para mapabilis ang proseso, kung minsa'y palpak o di kaya'y madalas na kawalan ng maayos na sistema - ito ang mga paulit-ulit kong naririnig na angal ng aking mga kababayan.

Nakakapanghinayang. Nakakadismaya. Nakakainit ng ulo at nakakapanginig ng laman lalo na kung malalaman mo na sa mga tiwaling kamay napupunta ang iyong mga pinagpapaguran. Pakiramdam mo'y panghabambuhay kang pinagkaitan at pinagnakawan bilang isang anak ng bayan.

Mabuti sana kung may delicadeza ang mga tiwaling ito na mag-resign sa pwesto at panagutan sa taong bayan ang bunga ng kanilang mga katiwalian. Ngunit patuloy pa rin ang mga ito sa pagbubulagbulagan at pagbibingibingihan. Tuloy pa rin ang pagkapit-tuko sa kapangyarihan. Tuloy pa rin ang paglalaro ng Solitaire, Candy Crush, at Bejeweled.

Kamakailan, may nabasa akong balita tungkol sa bill na kinatha ni Sen. Sonny Angara, ang Senate Bill 2149 na naglalayong i-adjust ang personal income tax bracket. Mula sa kasalukuyang 32% ay unti-unti itong bababa sa susunod na tatlong taon hanggang sa maging 25% na lang ito pagdating ng 2017.

Ang percentage na i-aadjust sa personal income tax ng isang indibidwal ay nakadepende sa amount ng income at tax bracket na kinabibilangan ng isang tax payer.

Sa panukalang ito, ako na halimbawang may taxable income na 20K pero hindi hihigit sa 70K ay magkakaroon ng tax rate na 15% simula Jan. 1, 2015. Bababa ito sa 13% sa susunod na taon at pagdating ng Jan. 1 2017 ay 10% na ang aking magiging tax rate. Sa mga susunod pang taon matapos ang 2017, since ang bracket ng aking kita sa trabaho halimbawa na lang ay lagpas sa 10K pero hindi lagpas sa 30K, mga 500 Php. plus 10% ng excess ng 10K ang kakaltasing buwis mula sa aking kita.

Sa buong ASEAN, ang Pilipinas ay pangatlo sa mga bansang may pinakamataas na income tax rate (35%). Sinusundan natin ang Vietnam na may 35% tax rate at Thailand nasa 37%. Samantala, sa Singapore matatagpuan sa buong Southeast Asia ang may pinakamababang personal income tax rate na nasa 20%.

Good news ito para sa isang trabahanteng gaya ko. Malaking bagay din ito para sa akin kung maisasabatas ang panukalang ito lalo na ngayon na patuloy na nagtataasan ang lahat ng presyo ng produkto at serbisyo dito sa Pilipinas habang matagal nang napag-iwanan ang kita ng isang ordinaryong Juan Dela Cruz.

Sa Labor Day na ito, wish ko lang ay sana tuluyan nang maipasa at maging batas ang Senate Bill 2149 nang sa gayon ay maging sapat ang pantawid pagkain sa hapag-kainan, mabawasan ang mga listahan ng utang na binabayaran, tulyang mapag-aral ang lahat ng miyembro ng pamilya na dapat pumasok sa eskwela, matustusan ang mga gamot at iba pang gastos medikal, at makapagpatayo ng isang disenteng tirahan nang hindi na magkawatak-watak pa ang pamilya ng nakararami sa atin.

Sa pagpunta ko sa ATM, kahit na malaki-laki rin ang ibinawas sa aking sahod ay buong puso at ngiti ko pa ring pinagpapasalamat ang bunga ng aking pinaghirapan. Gaano man kalaki o kaliit ito, ang mahalaga ay nanggaling ito sa marangal na paraan at magagamit ito upang may maipagpalang mga tao at pati na rin ang gobyerno na tatanggap nito.

At para sa ating gobyerno, ika nga sa salitang kanto - "ayusin nyo ang trabaho nyo" nang kaming mga kababayan at "boss" ninyo ay malugod naman sa inyo.                 

[Sa panahon ng pagkakasulat ng akdang ito ay kasalukuyan pa rin na patuloy na pinagdedebatihan sa Senado ang Senate Bill 2149.]


     
             

UNFRIENDED & BLOCKED

"I don't know if what I did was the right one. Pero mas ok na siguro yun para di ko MAKITA mga PAGMUMUKHA nila sa FB wall ko. Hahaha...buti nga unfriend lang, di ko sila BLINOCK hahaha..."

My attention was caught by this status post while I was checking my Facebook news feed. I thought kung merong naging kaaway sa FB ang may-ari ng post na ito. For whatever reasons, may malalim siyang pinaghuhugutan kung bakit siya nag-unfriend ng isang tao sa kanyang Facebook circle of friends.

This reminded me of an incident that happened between me and a former teammate. But in this story, I was the one who had been unfriended and blocked for the rest of my Facebook life.

Hindi naman kami masyadong close ng ka teammate kong ito since hindi naman kami madalas na nagkakasama sa shift kasi magkaiba ang aming work schedules.

Tuwing meron lang mga team meetings, mga once everyweek, yung chance na nakakahalubilo ko siya. Pero for most of the time, sa mga meetings din na iyon, either day-off, naka-leave, or wala lang talaga siyang schedule for that day.

Hanggang sa lumipat na ako ng company. After a year, nabalitaan ko na lang sa Facebook through a series of posts, photo uploads, status and profile changes na napromote na pala siya as Quality Analyst sa company na iyon.

One time, he posted a quote on his FB wall. Hindi ko na lang matandaan kung ano iyung eksaktong quote na iyon. Basta, parang isang motivational quote yata iyon.

I remember making a comment about the spelling of a particular word in his quote. "Mr. QA, ganito po ang spelling ng (word)..." was what I said if I still recall it correctly.

I was just being candid about my comment regarding his post at that time and I had no ill intentions of embarrassing the person in our little Facebook community.

After a few minutes, nabasa ko ang kanyang reply. Hindi naging maganda ang kanyang timpla sa aking feedback. He took my comment as an offense.

Bago pa man ako makapagreply, I found out that I was already unfriended and blocked by him. Hindi na ako nakapagtype pa ng aking explanation. It was already late for me to send my apologies.

That day, I lost a friend on Facebook.

I was eager to make amends with him. I wanted to clear and straighten things out between the both of us regarding this feud that happened on social media. I posted an apology statement on my wall hoping that he would hear me out at umaasa ako na mababasa rin niya ang paghingi ko ng paumanhin.

One of his closest friends read and responded to my post. He acted as the mediator between the two of us. Sa kanyang best friend ko pinaabot ang lahat ng aking sorry, hoping that he will be able to listen to my sincerest apology.

Kaso lang, I never heard anything from him anymore.

After a long while, I searched his profile again on Facebook. Nasa online community pa rin naman sya. I wanted to click the send friend request button but I was hesitant. I don't know if he was able to move on after what happened and if he was still willing to include me on his friends' list.

Being rejected by people more than twice was more than enough for me. It was unbearable for me. I clicked the next page. I thought that I'd just have to leave things the way they were. Nangyari na ang nangyari and I already did my part.

Minsan, naisip ko na sana he could just have unfriended me instead of blocking me out. At least if someone unfriends you, it's like a polite way of saying na "Hey, sobra ka na...nakakainis ka na...tumigil ka na...foul ka na..." Parang break it to me gently - sabi nga ng song - ...try to spare my feelings...at least leave me with my pride. When a person blocked you on their account parang ayun na, dead end na, and definitely friendship over na in your face. 

There are times that we become thoughtless and tactless in dealing with people online regardless of how good we think our intentions are. At times, we let our emotions and our mindlessness take over our interactions. Sometimes it pays to just stop...think...and wait a minute before we point, click, and send.    

What if nag-send na lang ako ng private message to him instead of making a direct comment sa kanyang post. Maybe that way, hindi siya napahiya sa mga ibang friends niya sa FB. Maybe friends pa rin siguro kami until now.





         




 

    

  

B-I-N-G-O PAST TIME

Photo from: www.donnagirl.com

"Sa letrang I - SWEET..." 

Ganito ang lagi kong dinaratnan pag-uwi ko ng bahay at kapag malapit na ako sa aming gate tuwing hapon. Mga naghihiyawang ginang at kadalagahan na sumasabay sa tilamsik ng bulilyo at panantos ang bumumugad sa harap ng aming gate.

Minsan, hindi ko sinasadyang matapakan ang paa ng isang ale sa umpukang iyon na nakadalumpisak sa aking daraanan. Humingi naman ako ng paumanhin sa kanya pero nakarinig lang ako ng galit na bulyaw mula rito na para bang siya ang reyna ng buong kalsada.

Sa dati kong tirahan sa may Quezon City ay mistulang ganito rin ang eksena. Mga inang may karay-karay na bata, ang iba'y nagpapasuso pa, abalang-abala sila sa pagmamarka ng mga bingo cards na nakalatag sa kanilang harapan.

Doon nama'y makakarinig ka ng sari-saring tsismis tungkol sa buhay ng kung sino-sinong kapitbahay. Minsan pa nga dahil sa sobrang init ng balitang kumakalat ay maya't maya lang ay may aabutan kang nang nagbabangayan.

Naisip ko yung dati kong kapitbahay. Bingo sa umaga, bingo sa hapon, at bingo sa gabi. Dahil sa kawalan ng hanapbuhay at dahil na rin sa hindi siya nakapagtapos ng pag-aaral ay sa bingguhan na niya itinatawid ang pambili nila ng ulam ng kanyang buong mag-anak.

Minsan, narinig ko sila ng kinakasama niya na nagtatalo dahil sa inuuna pa nito ang paglalaro ng bingo kaysa sa pag-aasikaso sa mga anak nito. Nagtatalo rin sila madalas dahil iyong sahod na inuuwi ng lalaki niyang kinakasama ay sa bingguhan din napupunta.

Noong bata pa ako, natutunan kong maglaro ng bingo noong sinasama pa ako ng tatay ko sa Family Day celebration nila sa dati niyang pinapasukang ospital.

Mga 20-25 bingo games, kung natatandaan ko pang mabuti, yung nilalaro namin hanggang madaling araw. Sa bawat laro ay may nakatakdang pattern na dapat buohin. Sa bawat pattern na mabubuo ng isang player ay may katumbas na premyo.

Grocery, kaban ng bigas, mga naglalakihang appliances (kadalasa'y TV, ref, at gas range). May panahon din na nagpabingo yung ospital ng isang Toyota Corolla at Lancer.

Sobrang fascinated ako kapag nakakakita ako ng mga ito. Palibhasa'y musmos pa ang aking pag-iisip noong mga panahong iyon. Isa pa'y laki ako sa hirap at walang mga ganoong uri ng kasangkapan na nakikita sa aming bahay.

Ang inaabangan kong lagi sa bingo night ay kapag punuan o block out iyong pattern ng game. Madalas kasi na puro mamahaling premyo iyong ipinamimigay sa nananalo ng game na ito. Ito yung pinaka-climax ng gabi at ang sandaling pinakahihintay ng lahat.

Nag-uumapaw na excitement ang nararamdaman ko sa tuwing nakakapuro iyong mga bingo card na tinatantusan ko. Ilang bilang na lang at bibingo na.

Pero ang mas madalas na nangyayari na yung kaisa-isang numero na inaabangan mong tawagin ay napupurnadang tawagin ng bingo caller bagkus ibang numero ang tatawagin niya sa letrang iyon at maya-maya pa'y may sisigaw na ng "Bingo!" sa kabilang dako ng gymnasium.

Bigla kaming manghihinayang. Isang numero na lang sana at nagkaroon na sana kami ng bagong appliances o di kaya'y magarang sasakyan.

Wala man kaming naiuwi ng tatay kong premyo, hindi ko naman masasabi na luhaan kami ng mga sandaling iyon. Hindi lang talaga naki-ayon sa amin ang gabi.

Kanina sa opisina, nagpabingo ang TL ko. Sa wakas naisakatuparan din ang binggong pinagplanuhan noong nakarang linggo. Paraan niya kasi ito upang maging conscious kaming lahat sa team sa bawat metrics ng aming mga scorecard.

May bingo card ka kung wala kang absent. Another bingo card kung wala kang late. Isa pang bingo card ulit kung sumusunod ka ng tama sa mga break schedules mo. At kung wala kang data accuracy error for the week, plus one card din.

Ipinamahagi na ang mga cards ayon sa qualifying event ng bawat miyembro ng team. Masayang naglaro ang lahat. May mga kasama ako sa team na ngayon lang nakapaglaro ng bingo sa tanang buhay nila.

Kahit na parang foreign language sa mga first time bingo players ang mga katagang "sa N (45), putok..." ay aliw na aliw pa rin nila itong pinakikinggan. Lalo pang naging kwela ang lahat ng pati ang basic addition ay isinama sa paglalaro ng bingo (mga numero plus one, two, three, at pati zero ay sinama rin).

Tatlong pattern lang ang nilaro namin: Big X, Big Square, at Block-out.

Hindi ako masyadong pinalad sa Big Square at Block-out. Sayang, mukhang makapal pa naman yung kumot na napanalunan ng teammate ko sa Block-out game. Di bale, nanalo naman ako ng Snickers sa Big X game. Buti nang meron, kesa wala. Bawi na lang ako ulit next week sa susunod na game.

Isang magandang libangan ang paglalaro ng bingo. Ni hindi nga sumagi sa aking kaisipan na pwede rin pala itong gamitin bilang isang motivational tool sa pag-iimprove ng performance ng mga tao sa isang team.

Ngunit ang lahat ng bagay ay mayroon ding hangganan at hindi sa lahat ng oras ay iaasa mo ang iyong kabuhayan sa paglalaro ng bingo o kahit na ano pa mang uri ng larong pampalipas oras.

"Ang pag-asenso ng isang tao ay makakamit sa matiyaga at masigasig na pagbabanat ng buto at hindi sa palagi at paulit-ulit na paglalaro ng bingo."


 

   

    

  

      

     

MOMENT OF TRUTH

Matapos bilangin kung ilang tao ang nakaupo sa bawat row ng monoblocks, binilang ng facilitator ang umpok ng papel na hawak niya at sinimulang ipinamigay ito sa mga nakaupong participants. Pakiramdam ko ay para akong nasa isang pagsusulit na malapit nang magsimula ano mang oras.

"Please read the instructions carefully. As much as possible, please be honest in answering the questions," paliwanag ng facilitator. "Don't compare answers with your neighbors. You all have 30 minutes to answer these questions," dagdag pa niya.

Ganito ang nangyari isang Biyernes Santo ng gabi, mag-aapat na taon na ang nakalipas sa isang retreat na aking dinaluhan. 4th-year high school pa ako noong huli akong makasali sa ganitong uri ng gawain.

Once I received my copy of the questionnaire, I quickly browsed through all the items that are written on the activity paper.

Tahimik ang lahat ng participants at naging abala sila sa pagsagot sa mga tanong.

Mabusisi kong tinutukan ang tanong na nakasulat sa papel. Parang ang hirap gawin ng activity. Hindi ko alam kung paano ko sisimulang sagutin ang tanong dito.

PLEASE CHECK ALL THE SINS THAT YOU HAVE DONE IN YOUR LIFE.

At iyon na, naka-enumerate ang lahat ng mga kasalanan sa papel.

Natigilan ako. Napaisip. May mga gunitang nagbalik sa aking ala-ala sa bawat kasalanan na aking nabasa. Mga sarili kong kabulukan na ayaw ko nang balikan pang muli.

There were some items on the list that I was able to quickly identify with myself. These were sins that one might consider to be less grave. And yet, there were also some big words on the list that one might consider to be of a higher degree. Sins that someone might not think twice worthy of condemning.

Sa puntong iyon, hindi ko alam kung magpapatuloy pa ba ako sa pagsagot. Nagdadalawang isip ako kung lalaktawan ko ba iyong mga seryosong kasalanan na nakasulat na nagdaan sa buhay ko or should I disclose these sins that I did out in the open.

Matagal na hindi gumalaw ang aking ballpen. Patuloy kong pinagnilay-nilayan ang mga susunod kong gagawin.

I became a Christian when I was in high-school. Hindi naman ganito yung naging buhay ko noong panahon na sobrang alab pa ng pakikipagrelasyon ko kay Lord. Masaya at magaan ang loob ko, kahit na maraming mga pinagdadaanang problema.

Hindi lang siguro ako naging fully committed sa Kanya dati. I played around with our relationship.  There were times that I would justify the wrong things that I did. Then I started running away from Him. I started hiding myself from Him for a long time.

Matagal kaming nag-break ni Lord, mga halos 9 na taon. Walang prayers, walang church, walang Bible study. It was a total backslide on my end.

Hanggang sa isang araw nagising na lang ako at napagtanto na sobrang naging miserable na ang buhay ko, na wala nang patutunguhan pa ang lahat. Then, I became desperate of being saved from the miseries that were happening in my life at that time.

Napagpasyahan ko na dumalo ng retreat dahil sa imbitasyon ng isang family friend. Wala naman sigurong mawawala kung pupunta ako, naisip ko.

Finally, I just decided to become honest with the questions sa activity paper. Binilugan ko ang lahat ng kasalanan na alam kong ginawa ko, kahit na yung mga items na in denial akong aminin.

Nang matapos na ang lahat ng participants sa pagsagot sa questionnaire, nagbigay muli ng instructions ang facilitator.

"Sino sa inyo ang gustong pumunta sa harapan ng silid para i-share sa lahat yung mga sagot na binigay nyo sa activity paper?" tanong niya.

May sandaling katahimikan.

Tatayo ba ako o mananatili lang ba ako sa aking kinauupuan? Kapag tumayo ako ay malalaman ng lahat kung anong klaseng pagkatao meron ako. Lahat ng lihim, kasinungalingan, at baho ay mabubulgar.  Medyo natakot ako kasi parang bumalik muli ang mga multo na aking tinatakasan.

Ngunit sa kabila ng aking mga agam-agam, bigla na lang akong napatayo sa upuan at napalakad papunta sa harap ng silid. Hindi ko alam kung anong nangyari sa akin at nagkaroon ako ng tapang upang gawin iyon.

May mga mangilan-ngilan ding participants ang nagsunurang tumayo at pumunta sa harap. Matapos humilera ng lahat, muling nagsalita ang facilitator. Bigla akong kinabahan.

"Sino sa inyo ang gustong maunang magbahagi ng kanyang mga sagot sa questionnaire?"

Muling tumahimik ang lahat. Bigla kong naramdaman ang biglang pagbilis ng tibok ng aking pulso. Nakita ko na lang ang sarili ko na nakataas ang kamay kasama pa ang ibang mga participants na handa ring mag-volunteer.

May tinawag na ibang participant ang facilitator. Nang matapos nitong magpakilala ay pinahinto na siya ng facilitator. Hindi na raw namin kailangang pang magpatuloy upang gawin iyon.

Bumuhos ang luha sa aking mga mata ng sandaling iyon. Napahagulgol ako. Para sa akin kasi, sa tanang buhay ko, doon ko lang masasabi na naging totoo at nagpakatotoo ako sa sarili ko.

At that point, I felt that I heard a voice saying na "Kahit gaano ka pa kasama, basta magpakatotoo ka lang, tatanggapin pa rin kita...kasi mahal kita".

Paulit-ulit ko itong narinig. Walang tigil ang aking pag-iyak. That was also the first time that I cried my heart out after a long time.

A bonfire was set-up that evening. Sa bonfire session na iyon, naalala ko na sinunog namin yung mga activity paper na aming sinagutan.

At that point, I realized that there was a Man who willingly died for me...who gave up Himself to pull me out of my miseries so that I could have a fresh start. All this simply just because He loves me, that's it...

I felt a sense of peace in my heart. I felt that at that moment, I was given another opportunity to start a new. A clean slate and a new beginning.

That was my moment of truth.


      

    

    



     

  

          
      





     



    

PORK ON A GOOD FRIDAY

Sa bahay namin, tuwing sasapit ang panahon ng Kwaresma ay bawal ang karne sa hapag. Puro lutong gulay ang makikita mong nakahain sa lamesa simula Maundy Thursday hanggang Sabado de Gloria. Ganito ang set-up ng menu sa amin noong buhay pa ang tiyahin ko.

Mabuti na lang at kahit papaano ay natutunan at naappreciate ko rin ang pagkain ng gulay. May technique kasi si Auntie sa pagpre-prepare at pagluluto ng gulay kaya nagagawa niyang mapakain kami ng kapatid ko ng mga ito.

When she passed away, our dining table every Holy Week has never been the same.

I recall one Holy Week, when she's no longer around, that I decided to defy the norm of not eating meat during this season. Inisip ko kung ano ang magiging reaksyon ng mga kasama ko sa bahay pag binali ko ang nakasanayang tradition na ito.

Holy Wednesday...may tindahan ng roasted liempo na malapit sa bahay.

I waited until it was the shop's closing time before I buy the forbidden item. Para akong isang renegade sa isang operation. Ayaw ko na may makakita sa akin na bumibili ako ng karne. Ayaw kong mapurnada at mabulilyaso ang pinaghahandaan kong social experiment.

Bumili ako ng 3 kilong liempo noong gabing iyon. Naipuslit ko siya sa bahay. It was a sweet sucess.

Kinabukasan, mga pananghalian, hinain ko yung kalahating roasted liempo na binili ko kinagabihan. Walang pumansin. Parang naka-fasting yata ang lahat ng tao sa bahay. Ako lang ang takam na takam na kumain nito.

The same scenario happened when dinner came later that night and during lunch time the following day.
       
Pero nang sumapit ang hapunan ng Biyernes Santo, may ibang pangyayaring naganap sa aming hapag kainan. Nang nakita nang tatay ko na puro karne lang ang nakahain sa lamesa nang gabing iyon, nagluto siya ng talong, okra, kalabasa, at sitaw. Tahimik naming pinagsaluhan ito.

Matapos makakain ay pinagalitan at pinagsabihan niya ako tungkol sa ginawa kong paglapastangan sa nakagawian nang tradisyon. Tahimik lamang ako.

Habang nakikinig ako sa patuloy na pagsabon sa akin ng tatay ko tungkol sa aking mapangahas na pagsuway, inisip ko na wala naman sigurong masama sa ginawa ko. Gusto ko lang naman na kumain ng karne noong mga panahon na iyon.

Sabi nga, "It is not what enters into the mouth that defiles the man, but what proceeds out of the mouth, this defiles the man." - [Matthew 15:11]

Vegetarian ka nga o puro organic na pagkain ang kinakain mo pero kung puro naman mura, kapintasan, at mga walang kabuluhang bagay ang lumalabas sa bibig mo, ano pa ang ipinagkaiba  mo sa lahat. Sinusunod mo nga ang mga tradisyon pero kung hindi naman ito nagiging totoo sa buhay mo para ano pa ang naging silbi nito sa pagkatao mo. 

Sandali...teka muna...sumagi rin sa isip ko ang sinabing ito ni Paul sa Bible, "...if what I eat causes my brother or sister to fall into sin, I will never eat meat again, so that I will not cause them to fall." - [1 Corinthian 8:13]

May katwiran din naman. Kung alam ko na mali ang isang bagay sa paningin ng mga nakapaligid sa akin, then why would I indulge myself into such things when I also know that this would cause discord in my relationships and encourage unnecessary anger between me and the people that surrounds me. Kailangan pa bang ipagpilitan ito?

As I grow old, I realized that at times you'd just have to learn how to respect other people's views. You may not have to agree with them every time but at least you know for sure where you stand in these matters. It's not about being a fanatic to the shackles of traditions but exercising tolerance for other people is what makes a person human.

Hindi na muling naulit pa ang paghahanda ng karne sa hapag namin nang mga sumunod na Semana Santa.

Ngayong Holy Week, hindi ko maiwasang magtanong sa tindera ng suki kong cafeteria kung bakit walang gulay sa kanilang menu. Hindi daw nakapagluto ang kanilang kusinero ng gulay, paliwanag ng tindera.

Binalik tuloy nito sa aking gunita ang nangyaring social experiment. Dahil dito, na-miss ko tuloy yung lutong pinakbet, inabraw, at dinengdeng ni Auntie. At maging ang matamis na ginataan na inihahanda niya tuwing kami'y magmemerienda every Good Friday.     
        
        
 




     

LONG COMMUTE

Lagpas ala-una na ng tanghaling tapat at bagsak na ang aking mga mata dahil sa puyat. Naiinip na nag-aabang ng darating na AUV na papuntang Antipolo. Ang haba ng pila at ang init pa ng panahon.

Wala pa ring FX.

Matapos ang kalahating minuto ay nangawit na ako sa pagtayo sa pila habang pinupunasan ko ng panyo ang tagaktak na tulo ng pawis sa aking noo at pisngi.

Mula ng lumipat ako sa lalawigan ng Rizal ay ganito ang eksenang dinaratnan ko palagi araw-araw tuwing uuwi ako mula sa trabaho. Kailangan kong makipag-unahan sa pagsakay at makipag-agawan ng pwesto sa ibang mga pasahero lalong-lalo na pagsapit ng rush hour at weekends.

Nakakabugnot. Iyong tipong uwing-uwi ka na tapos hindi ka makakasakay kaagad. Dahil dito ay inabot ka na ng siyam-siyam sa pag-antay ng darating na sasakyan.

Hindi naman kasi ganito noong nasa Quezon City pa ako nakatira. Kahit mahuli ako ng uwi ay ayos lang dahil marami namang bumabyaheng jeep papunta doon sa dati kong tirahan. Tiyak na makakasakay ako kaagad at makakauwi ng bahay.

Pagsakay mo naman ng jeep o ng FX ay matataon naman na kaskasero yung driver. Sa sobrang bilis ng kanyang pagmamaneho ay mapapakapit ka talaga ng mahigpit dahil kapag bigla siyang nagpreno ay siguradong mapapatilapon ka. Minsan, kung sinuswerte ka pa ay matitihaya ka pa sa unahang bahagi ng loob ng sasakyan.

At mas lulundag pang lalo ang iyong pulso kung nagkataon na nakasakay ka sa humaharurot na sasakyan habang umuulan at madulas ang daan o di naman kaya’y sa kalaliman ng gabi kung saan parang karera lang ang tagpo at mapapagewang ka sa bawat pagliko ng sasakyan. 

Mabuti sana kung makikinig yung tsuper sa mga angal ng mga pasahero at hihingi siya ng paumanhin sa kanyang aroganteng asal sa kalsada. Pero mas madalas na pikit mata at magbibingi-bingihan lang ito sabay pihit sa pinamalakas na volume ng mga speakers ng sasakyan na para bang walang nangyari.

Ito iyong mga bagay na madalas kong kinakainisan pag nagbyabyahe.
   
May mga kaibigan ako na nagpapayo sa akin na lumipat ng tirahan para mas maging malapit ako sa trabaho. Ilang beses ko rin naman itong binalak pero laging napupurnada. Mapili kasi ako sa uri ng kapaligiran pag tirahan ang pinag-uusapan. 

Siguro nasanay na lang rin ako sa ganitong kalakaran. Halos dalawang taon ko na rin naman kasi itong pinagtitiisan 

But despite these litanies of rants regarding my long commutes everyday, one thing that I appreciate the most about those moments are the opportunities to just simply be quiet and listen to what God has to say to me for that day.

In today’s rapid pace of living, most of us - myself included, tend to forget how to set aside some personal time off from all of the distractions surrounding us. We have become more concerned in keeping up with the latest happenings that we failed to simply just pause...take a break...breath...and appreciate the moment like what exactly it is.

My journey towards home brings me this sense of realization: no matter where I go, I know that God is with me.

The roads that I travel are sometimes not always smooth. But I know for sure that He is just there beside me on that ride. At times, I go through rough and rocky surfaces and roll through pot holes. But in my heart, I know that He keeps me company through every long and winding road. He keeps me safe through those speed bumps and blind curves.

In those moments where the journey seems so excruciatingly long, I learn - and am still learning - to listen to that still small voice. And when I finally arrived at my destination, it brings me great joy and relief to hear Him say “You have arrived...You’re finally home...”

OVERWORKED & OVERTIMES (A Revision of MONDAY MADNESS OTs & LABORS OF LOVE)

It's Lunes again, the start of a brand new work week. Tapos na naman ang maligayang TGIF and balik na ulit tayo sa dreaded OMIM (Oh my, it's Monday ---again?).

Since isang nocturnal being ang inyong lingkod, tulog sa araw at gising sa gabi, I usually prepare for the weekdays by spending the whole Sunday night awake till the break of dawn like a night owl.

Yun nga lang, paggising ko kaninang hapon, parang nanghinayang ako sa mga oras na lumipas habang ako'y nahihimbing. I missed the chance to write sa umaga.

Anong magagawa ko, masarap matulog. Besides, bihira lang sa isang linggo na sobra sa walong oras ang tulog ko.

At the same time, it's the start of the mandatory 1 hour overtime sa office this week hanggang sa kalagitnaan ng Abril (another excuse to get away or cheat with the writing stuff...hahaha). Ngaragan naman because of certain deadlines.

Speaking of overtime, during my younger years, I usually put more hours at work than what I'm supposed to.

Ito yung mga times na I open the office, kasi I have an opening schedule, hanggang sa ako rin ang magsasara ng office kasi umaabot na ang OT ko sa katapusan ng shift ng mga may closing schedule.

I felt like superman and iron man at that time.

Hindi lang isang araw kundi pitong araw na magkakasunod na puro overtime for 3 straight months, I guess if my memory still serves me right (pasensya naman, nasagad na kasi lahat ng gigabytes sa utak ko kasi my E-D-A-D na, hahaha). Pati rest day ko pinapasukan ko rin noon and opening til closing din ang siste sa mga araw na yun.

May mga nagtatanong kung may social life pa ba ako or kung nagpapahinga pa ba ako. Siguro, intense lang talaga ako magtrabaho or wala lang talaga akong magawa after shift ends. But one thing is clear, naging alipin ako at nagpakaalipin ako sa trabaho noong mga panahong yun.

Fast forward to today, I just dreaded these extra hours that you have to spend at the office.

Tama nga ang syensya na kapag tumatanda na ang isang tao, nagkakaroon na rin sya ng diminishing capacity sa kanyang endurance. Ngayon, pag may nag-alok ng overtime, I would need to take a step back and think through if I'll give my commitment. 

Burn out---it's true. Yung pakiramdam na na-vacuum ang lahat ng energy mo after a long day at the office na kahit magpahinga ka ng ilang oras at pagbalik mo kinabukasan para ka pa ring lantang gulay. It's like yung residue ng stress was carried over from yesterday to today.

Dati, I just didn't believe this. Siguro, kapag bata ka pa, you just have that mindset na kaya mong gawin ang lahat at walang makakapigil sayo. Ngayon, it's just the opposite.

But, I guess I learned two important things from this experience.

First is to take care of yourself.

Health is wealth. Kung hindi mo inaalagaan ang sarili mo, hindi mo rin ma-eenjoy ng mabuti ang mga pinaghihirapan mo. Oo nga, marami ka ngang pera pero pagod ka naman and kapag nagkasakit ka pa di sa ospital, sa doktor, at sa gamot din naubos ang lahat ng overtime pay (may hangganan din ang mga HMO natin...hahaha).

One time, nasita ako ng dati kong boss kasi hindi pa ako umuuwi kahit tapos na ang oras ko sa office. Sabi niya, "Do you think you're still working as efficient and effective as you are."

Hmm, make sense kasi yung diwa ko wala na talaga sa ginagawa ko, sa I really need to stop and go home that time [Thanks for the reminder, Ms. Dei :-)]. Kung si Lord nga tumitigil at naglalaan ng oras para sa pagpapahinga, ako pa kaya na isang hamak na galing sa alabok sa pisngi ng lupa.

This brings me to lesson number two. Love your work.

How do I do that?

Para sa akin, siguro it's by giving the perfect part of myself sa trabaho.

This means I have to be as excellent as I can in terms of managing my time wisely. Making sure na may tama at takdang oras ang lahat ng bagay. Yung conscious ka dapat sa oras dahil may mga naka-line up ka pang gagawin. Hindi yung 1/3 ng araw mo sa trabaho ay nauubos sa mga breaks at sa mga walang saysay na mga routines na hindi naman nagreresult into productivity.  

Managing my workloads and priorities. Hindi kailangang tanggap na lang lagi ng tanggap ng mga commitments at mga tasks kasi kailangan at gusto mo na maging bibo ka sa paningin ng lahat sa opisina.May pagka control freak din kasi ako madalas. I usually failed at delegating certain tasks to my work partners kasi I hate giving control of things.

Pero naisip ko rin na hindi rin tama yung "kaya kong gawin ang lahat" mentality. No man really is an island and two heads, even more, are better than one.   

And finally, I guess, managing the stress levels that I encounter at work everyday.

May times na kailangan din kasi na i-exhale ang lahat ng hindi kanais-nais sa trabaho para magkaroon ka ng time to have a better outlook and inhale fresh perspectives. Pag kinikimkim mo kasi ang lahat ng ito and you don't bother to speak-up your mind, para itong lason o virus na nakakaapekto sa morale at self-esteem mo everyday na papasok ka sa opisina.

And if you end up tolerating it even more, it just becomes a black-hole that would suck up all your positive energy, your working relationships, and even on how you look at yourself as an employee. Paminsan-minsan ay kailangan din na magkaroon ng sapat na therapy. 

These two nuggets may not have been my cup of tea for the longest time but these could really help me take my bread and butter on top of the food chain. 

Tunay nga naman na you just don't need to work hard all the time, but you just have to work smart everytime.

"HAPPY WEEKEND"

Ilang sandali na lang ang nalalabi at mag-uuwian na. Dahil Sabado na, naka-weekend mode na ang mindset ng mga tao. Hindi na sumasagot sa mga instant messenger chats at sa mga follow-up emails ng kabilang department. Marahil, nauna na rin sigurong umuwi ang mga boss at ang mga amo nila.

Seryosong nakatutok sa computer monitor ang lahat. Pinagmamasdan ang pagpatak ng mga nalalabing segundo sa desktop clock. Ang iba ay nagmamadali na sa pagliligit ng kanilang mga gamit.

"56, 57, 58, 59..." Sabik na hinihintay ang pagsapit ng alas diyes.

"End of shift guys...log-out," hiyaw ng mga kasama ko sa opisina. Lumipas na naman ang limang araw. Nakaraos din sa wakas sa limang beses na pag pasok sa trabaho.

Nag-uunahan na ang lahat sa pinto.

"Happy Weekend," ang umaalingaw-ngaw na bati ng isa sa mga kasama ko sa may hallway habang nagmamadali niyang hinabol ang papasarang pintuan ng elevator at pilit na siniksik ang sarili sa loob nito.

Happy Weekend, ito yung greeting na ayaw na ayaw kong naririnig noong nagtratrabaho pa ako sa Qatar.

Sa bansang ito, nagsisimula ang work-week calendar ng Sabado o ng Linggo, depende sa management ng company, at nagtatapos ng Huwebes. Dahil isang Muslim na estado ang Qatar, para sa kanila sagrado ang araw ng Biyernes. Kaya ang weekend doon ay Thursday-Friday at kung hindi nama'y Friday-Saturday.

Meron din namang Saturday-Sunday na weekend kaso bihira lang ito. Kadalasan, mga company na under American management lang ang sumusunod sa ganitong work-week calendar.

Naalala ko sa dati kong pinapasukang company sa Qatar, mga 5 and 1/2 days ang bilang ng pasok sa isang linggo sa trabaho. Half-day ang araw ng Huwebes at wala akong pasok sa buong araw ng Biyernes.

8am ang simula ng araw ko noon hanggang 12.30 ng tanghali. May isa't kalahating oras na pagitan para sa lunchbreak at syesta. Muling bubuksan ang opisina ng 2pm at tuloy-tuloy na ito hanggang alas 8 ng gabi.

Napagtiyagaan ko rin ng ilang buwan ang routine na ito. Ngunit nang tumagal, dahil sa pagkapurga ko sa haba ng work hours, ang pagbibilang ng oras ang naging bunga ng paulit ulit na schedule na ito.

Ito yung mga panahon na pag dating ko ng opisina ay bibilangin ko kung ilang oras na lang ang bubunuin ko bago sumapit ang lunchbreak. Pag dating naman ng tanghali, bibilangin ko rin kung ilang sandali pa ang kailangan kong gugulin bago magsimula ang pasok ko sa hapon.

Magbibilang din muli ako ng oras sa hapon kung gaano pa ako tatagal hanggang uwian sa gabi. At hindi pa natapos dito ang lahat dahil maging sa pag-uwi ko ng bahay ay binibilang ko pa rin kung ilang oras na lang bago magsimula muli ang bagong umaga.

Naisip ko yung dati kong Lebanese boss na si Mr. Moheiddin, para siyang male version ni Miranda Priestly sa The Devil Wears Prada.

Madalas silang mag-away nung dati kong kasamang Filipino. Paano ba naman, palagi siyang darating ng late sa office tapos sobrang late na rin siyang uuwi. Hindi tuloy masimulan ng maayos ang mga nakatakdang gawain para sa araw na iyon.      

Gusto niya na laging may tao pa ang opisina  kahit uwian na dahil may kailangan pa siyang tapusin. Ayaw niya ng may umuuwi ng sakto sa oras at ayaw niya ng may nauunang umuwi sa kanya. Hindi ko maintindihan dati kung bahagi lang ba ito ng kulturang Arabo o sadya lang talaga na wala silang respeto sa oras ng trabaho at sa oras ng ibang tao.

Hindi ko na-appreciate ang weekend noong nasa Qatar pa ako. Imbes na makapagpahinga ang isip ko sa araw ng day-off, para bang sinusundan ako ng lahat ng mga alalahanin sa opisina. Sa tindi ng stress sa trabaho, mas pipiliin ko pang matulog ng buong araw pag dumarating ang day-off dahil kinabukasan ay makikipagbuno na naman ako sa mga nakatambak na workload at to-do list. 

Hindi ko na magawang lumabas, mamasyal, at magliwaliw. Wala rin namang masyadong mapupuntahang pasyalan noong mga panahong iyon.

Konti lang ang mga bookstores (yun lang naman kasi ang madalas kong pinaglilibangan) at hindi rin naman hitik sa mga magagandang babasahin ang mga tindahan doon. Hindi mo rin naman masyadong ma-eenjoy ang panonood ng sine dahil sobrang dami na ng cut ng pelikula na gusto mong panoorin at yung iba nakadubb pa sa Arabic.  

Dagdag pa nito, ang sobrang init ng disyerto na para bang plantsa ng nagbabagang uling na dumadampi sa iyong balat. Kaya mas pinipili ng karamihan na pumirme na lang sa loob ng bahay kaysa lumabas.

Kapag nanonood ako ng TV Patrol sa TFC tuwing Biyernes, parang ayaw kong matapos ang buong programa. Maririnig ko na naman kasi yung "Happy Weekend" kapag nagpapaalam na yung mga newscasters. Yung panandaliang saya na nararamdaman mo pag nakakapanood at nakakapakinig ka ng balita mula sa sarili mong bayan ay mapapalitan ng lungkot sa dulo ng palatuntunan.

Dalawang bagay lang ang ibig sabihin nito para sa akin noon.

Una'y nasa ibang bansa na ako at wala na sa Pilipinas. Na nami-miss ko at hinahanap-hanap ko yung simple at magaan na pamumuhay ng mga Pinoy sa kanilang lupang sinilangan. At wala pa ring makakapalit nito san ka man magpunta saan mang dako ng mundo.

Pangalawa'y malapit nang matapos ang day-off ko at ilang oras na lang ay babalik na ulit ako sa trabaho. Mahirap, magulo, at madalas sakit ng ulo pero kailangan kong mag-tiis dahil may pangarap akong hangad na sana'y hindi tuluyang malihis.

Buti na lang at nandito na muli ako sa Pilipinas. Ngayon, buong puso ko nang masasabing "Happy Weekend Sayo Kaibigan."

          



              

                         





     

   

WEIGHT WATCHING

"You are obese 1...You are 17kg overweight from your standard BMI. You are borderline hypertensive and you need to check your BP once every week. You should cut your carb intake and at least exercise when you can," advised by the company doctor last Thursday during the company's annual physical examination.

I was not surprised and I already expected this. But when the word obese came out of the conversation, I was in denial. Overweight, no doubt about it, I would totally agree but obese...that may sound too much to take in.

I searched the dictionary for the meaning of the word, hoping to find some comfort that my weight circumstances was just in the norm. According to the Webster's, obese is having excessive body fat in a way that is unhealthy. Wow, that was just unbearable. This brought me back to the reality that my being obese was the direct result of having an unhealthy lifestyle. I never smoked all my life and it's been a long time since I had tasted alcohol.

The issue here, I figure, is how I would address my poor decision making process in terms of my diet. I love food and food has always been my go to outlet whenever I feel happy, stressed, and even depressed. Maybe most people would paint me as the typical emotional eater. What can I do? I just love food that much.

But the more that I reflect about it, the more I realize that the older I get the more difficult it is to maintain a youthful vitality and what is continuously happening to my weight was the product of all those buffet sessions, rice-all-you-can lunch outs, and midnight snack madness. Eating is good but it has to be in moderation like everything else.

In my case, being obese (even though it's hard to admit) leads me into that consciousness of checking my weight everyday, constantly reminding myself that diabetes and hypertension runs in the family and I need to do something to avoid going into that route.

Before, I find it funny when I see people compute for the the amount of calories on what's on their plate before deciding if they should take a bite or just completely skip that delectable gourmet. I find it weird when I dine with people who have adapted the dietary regimen of rabbits...eating only raw celery and carrot sticks without any dressing. Now, maybe I should consider checking and counter-checking the calorie count in every spoon that I put on my mouth. Maybe I should also start researching and exploring recipes that rodents would appreciate and incorporate into their system and try it myself.

It's been a long time since I had a 29-inch waist (currently, I'm stuck at 34). When you tip the scale and the needle would move a miniscule forward from your original measurement, even just a half mark of a pound or kilogram, it's just frustrating that you haven't put much effort into losing that extra pound or kilogram. Sometimes I feel that my self-esteem just drop when I can't fit into that pair of jeans or when I try my hardest to look good in a shirt but I simply just can't because my tummy is bulging out and others would even say that I have to wear a bra because my man-boobs are huge.

With all being said, I guess it all boils down to me being irresponsible, not having the discipline, and not being accountable enough to the choices that I made. I didn't take care of myself and my health was taken for granted, even put at risk.  A moment on the lips becomes a lifetime on the hips. I just never learned the right way.

Good thing though, that the realization sink in. It's not yet late to make a change and changing isn't all about just losing weight, gaining muscles, or having a gorgeous body but making that solid commitment of having a better well-being today not tomorrow...but today.  

        

       

EDSA WALKS

What would you do if you found out that you forgot to bring your wallet and you just realize this while you’re on your way to work? Sounds funny, but this incident actually happened to me last night.

Kagabi, habang naghahanda ako sa paggayak sa pagpasok, hindi ko naalalang dalhin ang aking pitaka. Sumakay ako ng jeep mula Antipolo at nang nasa kalagitnaan na ako nang biyahe naisip kong magbayad. Kapa ako nang kapa sa bulsa ng aking pantalon pero wala akong mahugot na wallet. Dun ko naisip na naiwan ko yung wallet ko sa kwarto. Malapit nang tumigil ang aking sinasakyan sa may Cubao at dahil sa wala naman ako kahit ni pisong barya, nakaka-guilty at nakakahiya pero bumaba ako ng sasakyan nang hindi nagbabayad.

Balak ko pa naman sanang sumakay ng FX kagabi pero buti na lang at wala nang bumiyaheng FX mula sa amin noong mga oras na iyon dahil hindi ko maisip kung anong pwedeng mangyari sa amin nung driver pag hindi ako nangbayad ng pamasahe.

Nang makababa ako ng sasakyan, inisip ko kung papaano ako makakarating sa opisina. Nasalat ko sa bulsa ko yung Stored Value Ticket ng MRT kaso naabutan na ako ng last trip at sarado na ang himpilan ng ganoong oras. Pwede rin naman akong sumakay ng taxi tapos mangungutang na lang ako ng pambayad sa mga ka-opisina pagdating ko. Pero hindi ko tinuloy, ayoko kasing madagdagan ang mga bayarin ko sa linggong ito kaya tiis-tiis muna.

Last resort, dahil biniyayaan naman ako ng mga paa, maglakad mula Cubao hanggang opisina. Napabuntong hininga ako sa haba ng lalakarin pero I just thought that it’s just my perception. Mag-aalas dose na at kailangan ko nang bilisan ang aking paglalakad dahil isang oras na lang ay simula na ng aking tabaho.

I also thought that it’s a great opportunity for me to break some sweat. Naisip ko ulit yung resulta ng medical exam nung kinaumagahan. Sabi ng doktor na obese 1 na ako kaya kailangan ko nang magbawas ng carb intake at mag-exercise. Mabuti at hindi naman maalinsangan kaya ayos lang sa akin ang maglakad. Besides, this was not the only time that I’ve traversed the iconic Epifanio Delo Santos Avenue on foot.

The opportunity presented itself when I was in college. It was during the time of EDSA Dos, I recall my schoolmates and my professors encouraging everyone to march and chant their rants against the president during that time. I didn’t participate in the rallies because I have a neutral position regarding the country’s political status. In short, I missed that special event of being included in the pages of Philippine history.

The first time that I had my alay-lakad moment along EDSA was in 2007. Back then, I was working in Buendia and my residence was in Sikatuna Village in Q.C. I remember that time when I was so broke and my poverty level was so extreme that it drove me into this unfortunate situation. I remember leaving the house 3 hours before my scheduled time at work so that I would arrive on time. I only ate a couple of cheese breads that day and I was so famished. When I reached Orense, I felt like fainting and could collapse at any moment.

Thank God, He was there with me through my physical journey. He lifted my spirit and renewed my strength as I uttered my prayers during the excruciating walkathon. I gathered all the strength and every ounce of energy that I had and kept on pushing. And when I arrived at my destination, I felt a sense of relief. It was over. I felt glad that He delivered me safely to where I’m going and that He was with me in every step of the way leading me into stillness.

After that experience, I thought that I would never have to do it again. But history does repeat itself. The series of power walks on EDSA happened again in 2009. I was a trainee in Tektite then. Same old poverty story but this time I have to walk not only to work but also to go home. I have endured two weeks of walking this avenue both in the heat of the sun and in the dimness of the moon. There was even an instance when it was raining heavily and I don’t have any choice but to bravely go through with the ordeal.

Sa paglalakad ko sa EDSA kagabi, bumalik ang mga gunitang ito sa akin. Napangiti na lang ako nung naalala ko ang mga panahong iyon. May konting takot at pangamba akong naramdaman, syempre ayaw ko naman na maging laman ng balita kinabukasan. Mabuti na lang at maliwanag yung bahagi ng EDSA sa may Camp Aguinaldo at may mga nakahimpil na pulis sa may MRT Santolan. Ngunit hindi ko pa rin maiwasan ang lumingon sa aking likuran maya’t maya lalo na sa mga madidilim na bahagi ng lansangan, iba na yung alisto ika nga.

Thank God, He was there again with me through that crazy moment. He sustained me. He protected me. He delivered me. He was my constant companion through all of this madness. He was that voice that told me that I’ll be alright.

Matapos ang 45 minutes na paglalakad ay narating ko rin ang opisina ng ligtas. Sa mga bakas na iniwan ng aking mga paa sa daang ito, may mahalagang bagay na tumatak sa isip ko: Malayo at mahaba man ang iyong kailangang lakarin, kung may baon kang taimtim na panalangin, paroroonan mo’y tiyak na mararating din.

CONNECT...CONNECT...CONNECT...

Tuesday, mga two weeks ago, nag-charge ako ng pocket wi-fi. All of a sudden, biglang hindi umilaw ang aking device. Switch on, switch off ako ng paulit-ulit. Sa bugnot ko, binunot ko na yung lithium battery sa casing tapos sinalpak ko ulit pero hindi pa rin umilaw.

Hindi ako mapakali sa kakaisip kung nasira ba yung wi-fi device. Inisip ko kung maaayos ba siya? Mapapalitan kaya kung sakaling hindi na maayos? O kaya kung sakaling hindi, bibili ba ulit ako ng bago. Nakakahinayang naman kasi kung bibili ulit, mga almost 2k din kasi ang presyo ng bagong pocket wi-fi. Buti na lang nasa akin pa yung warranty card at resibo ng device.

Hay, ilang oras din akong hindi naka-online. Ilang oras din na walang lead sa mga post sa FB, ilang oras ding walang bagong email sa inbox. Ilang oras din na hindi makapanood ng mga videos sa YouTube.

I brought my wi-fi device, along with its warranty card and proof of purchase, to my network provider. I was asked at first if my wi-fi device was purchased 7 days ago. It’s already 6 months old so it didn’t qualify for a replacement, so it’s either repair or purchase a new one would be my best bet. I was given a number and was placed on queue.

While I was waiting, my attention was caught by the network’s advertorial about their service. It was a short vignette from a consumer and as his testimonial played on the LED screen, I was brought into reflection regarding his statement: “If I’m online, I’m disconnected from my life...”

Napaisip ako sa sound byte na ito. Sa sobrang bilis ng paunlad ng buhay ng tao at sa pagtuklas ng makabagong teknolohiya, masasabi na malayo na nga talaga ang naging agwat ng kahapon at ng ngayon. Yung mga imposible at hindi mo nagagawa dati, pwede mo nang gawin ngayon at hindi ka na pwede pang magsabi ng kung anu-ano pang mga palusot dahil halos lahat naman ng mga bagay ngayon ay magagawaan mo na ng paraan sa tulong ng mga iba’t ibang nagsulputang apps. At sa paglipas ng bawat araw, para bang mararamdaman mo na paliit nang paliit ang mundong iyong ginagalawan.

I asked myself this question:If technology today should improve and make the lives of people better, then why is there a significant number of people that are still apathetic towards each other? Why are there incidents of cyberbullying and why would people go the extra mile to be downright nasty and heartless against each other? Isn’t it that the purpose of technology should be to bring people closer together, build them, and establish human connections in this modern civilization.

A representative called my name. I told her about the issue of my device. After hearing my story, she plugged my device in a power outlet and got the same scenario that I was complaining about. She issued me with a certificate and instructed me to go to their licensed service center to have the device repaired.

Habang papunta ako sa service center, patuloy ko pa ring iniisip yung advertorial.

There were times that I wanted to have an escape from what’s going on around me. These were moments were I would lock myself in my room and plunge into the online world with my tablet or my smartphone or both. The experience was both fascinating and exciting. It kind of gives me a euphoria when I virtually explore and discover what’s beyond every portal of what cyberspace could offer. You smile, you laugh, you cry at times, you learn something new along the way.

Until you just become hooked to being plugged online and have completely forgotten the sense of your personal reality.

Ngayon kasi, makalimutan lang mag post at upload ng mga selfie sa mga social networking sites parang katapusan na ng mundo. Hindi lang makapanood ng YouTube o makapaglaro ng Dota parang ikamamatay na. Hindi ka makausap dahil masyado kang abala sa pagkakalikot ng mga apps na nakadownload sa cellphone, tablet, o di kaya sa laptop mo. Tipong one sided interaction - if you could ever call it that way.

Hindi ka na minsan marunong makipaghuntahan ng maayos sa mga taong nakapaligid sayo. You’re physically there but you’re really not there at all. At dahil sa umiinog na lang ang iyong mundo sa mga bagay na ito, nakalimutan mo na ring maging isang tao at magpakatao.

Minsan kailangan ring mag sign-out at mag-unplug para makapagmasid at makiramdam sa mga nakapaligid sa atin. Oo, magandang isipin yung idea na oras-oras alam mo pero hindi lahat ng alam mo ay makakabuti para sayo at kung hindi mo rin naman ginamit sa tama ang alam mo ay para ano pa ang naging saysay nito sa sarili mo, sa buhay mo.

I miss the days where people from my generation go out their houses and play under the rays of the sun and under the light of the moon. I crave for those times where people would just stop from all the business and would just have quality chats over breakfast, lunch, and dinner. I wish for those days where people would get up from where they’re sitting at and explore the world beyond the horizon, having fun, being inspired, and reaching out to their own kind or even to someone outside of the flock. How I long for these moments to have a revival and that these scenes would not just become a thing of the past.

Mabalik tayong muli sa aking pocket wi-fi device. Pagka galing ko ng repair shop ay agad namang sinuri ito ng technician. Sinubukan niya ito gamit ang ibang charger. Fortunately, biglang umilaw at gumana naman nang maayos. Weird. Hindi ko alam kung anong nangyari. Pero anu’t ano pa man ang dahilan ang mahalaga ay naibalik ito sa dati nitong katayuan. Pwede na ulit akong mag-online.

I still find it weird why my key to the online realm has had that sudden mishap. Maybe this is just a nudge from fate reminding me na hindi lang nakabatay o nakadepende ang buhay ko sa Internet...that I just won’t know what I’d be missing from my life if I don't click that offline or sign-out link, I thought.

MONDAY MADNESS (OT's & LABORS OF LOVE)

It's Lunes again, the start of a brand new work week. Tapos na naman ang maligayang TGIF and balik na ulit tayo sa dreaded OMIM (Oh my, it's Monday ---again?). Since isang nocturnal being ang inyong lingkod, tulog sa araw at gising sa gabi, I usually prepare for the weekdays by spending the whole Sunday night awake till the break of dawn like a night owl.

Yun nga lang, paggising ko kaninang hapon, parang nanghinayang ako sa mga oras na lumipas habang ako'y nahihimbing. I missed the chance to write sa umaga and to keep my schedule for this writing project. I missed to keep up with my personal deadline for the day...yes, Day 3 was delayed. Anong magagawa ko, masarap matulog. Besides, bihira lang sa isang linggo na sobra sa walong oras ang tulog ko. At the same time, it's the start of the mandatory 1 hour overtime sa office this week hanggang sa kalagitnaan ng Abril (another excuse to get away or cheat with the writing stuff...hahaha). Ngaragan naman because of the open-enrollment deadline.

Speaking of overtime, during my younger years, I usually put more hours at work than what I'm supposed to. Ito yung mga times na I open the office, kasi I have ang opening schedule, hanggang sa ako rin ang magsasara ng office kasi umaabot na ang OT ko sa katapusan ng shift ng mga may closing schedule. I was a superman and an iron man at that time. Hindi lang isang araw kundi pitong araw na magkakasunod na puro overtime for 3 straight months, I guess if my memory still serves me right (pasensya naman, nasagad na kasi lahat ng gigabytes kasi my E-D-A-D na, hahaha). Pati rest day ko pinapasukan ko rin noon and opening til closing din ang siste sa mga araw na yun.

May mga nagtatanong kung may social life pa ba ako or kung nagpapahinga pa ba ako. Siguro, intense lang talaga ako magtrabaho or wala lang talaga akong magawa after shift ends. But one thing is clear, naging alipin ako at nagpakaalipin ako sa trabaho noong mga panahong yun.

Fast forward to today, I just dreaded these extra hours that you have to spend at the office. Tama nga ang syensya na kapag tumatanda na ang isang tao, nagkakaroon na rin sya ng diminishing capacity sa kanyang endurance. Ngayon, pag may nag-alok ng overtime, I would need to take a step back and think through if I'll give my commitment.  Burn out---it's true. Yung pakiramdam na na-vacuum ang lahat ng energy mo after a long day at the office na kahit magpahinga ka ng ilang oras at pagbalik mo kinabukasan para ka pa ring lantang gulay. It's like yung residue ng stress was carried over from yesterday to today. Dati, I just didn't believe this. Siguro, kapag bata ka pa, you just have that mindset na kaya mong gawin ang lahat at walang makakapigil sayo. Ngayon, it's just the opposite.

But, I guess I learned two important things from this experience.

First is to take care of yourself. Health is wealth. Kung hindi mo inaalagaan ang sarili mo, hindi mo rin ma-eenjoy ng mabuti ang mga pinaghihirapan mo. Oo nga, marami ka ngang pera pero pagod ka naman and kapag nagkasakit ka pa di sa ospital, sa doktor, at sa gamot din naubos ang lahat ng overtime pay (may hangganan din ang mga HMO natin...hahaha). One time, nasita ako ng dati kong boss kasi hindi pa ako umuuwi kahit tapos na ang oras ko sa office. Sabi niya, "Do you think you're still working as efficient and effective as you are." Hmm, make sense kasi yung diwa ko wala na talaga sa ginagawa ko, sa I really need to stop and go home that time [Thanks for the reminder, Ms. Dei :-)]. Kung si Lord nga tumitigil at naglalaan ng oras para sa pagpapahinga, ako pa kaya na isang hamak na tuldok sa pisngi ng lupa.

This brings me to lesson number two. Love your work. How do I do that? Para sa akin, siguro it's by giving the perfect part of myself sa trabaho which means I have to be as excellent as I can in terms of managing my time (make sure na may tama at takdang oras ang lahat ng bagay), managing my workloads and priorities (hindi kailangang tanggap na lang lagi ng tanggap ng commitments kasi kailangang maging bibo sa paningin ng lahat), and managing the stress levels that I encounter at work (minsan kailangan ding ihinga lahat at magkaroon ng sapat na therapy). Tunay nga naman na you just don't need to work hard all the time, but you just have to work smart everytime.

These two nuggets may not have been my cup of tea for the longest time but these could really help me take my bread and butter on top of the food chain.  

WORK LIFE SURVEY

It's my second day on this writing project. When I woke up this morning thinking of what to write about, I came across a survey invitation posted on my FB newsfeed. The survey came from Tito Aga, a previous boss. The survey was about ones perspective towards the BPO work life.

It asked for the top 3 frustrations that one might have in working for this sector of the industry. I listed the following:Schedule Flexibility, Effective and Efficient Mentoring and Supervision Support, & Equal Performance Recognition Opportunities. For some BPO people, you may have to agree with me on these.

In the movie Erin Brokovich, I love the dialogue where Erin said that how can not things be personal at work when it's her time taken away from her family. Time is gold indeed. There were occasions I remember where I have to be at work while the rest of my family celebrates those occasions. It adds to the suckiness when customers tell you over the phone that they feel bad for you because you're working on that very special day.

I recall the story of a former office colleague and friend. It was the day before her wedding and she needed to be on duty and suckiest part of it was she needed to render one hour of overtime work, hours before she walk down the aisle. Maybe funny for some, but reality bites. The BPO philosophy is business means business, for this industry every nanosecond counts. At times though...but it's just what one has signed up for.

Another frustration, I guess, is not having enough efficient mentor and supervision support. During out of office hours, you may share the same drinks on a banquet or feasted together at the same buffet table with your superiors but it's a different kind of story once you're all in the office.

Back in the day when I was still part of a small organization, things seemed to be more focused in terms of everyday performance evaluations. The company principles were very apparent in all development stages of ones career. Then, things were shaken when the organization started growing rapidly. Due to the influx of overflowing ideas in keeping up with the cut-throat competition and the desire to gain more profit for the next fiscal year, the basic foundations of the traditional corporate culture has been diminished, decimated, and replaced by ridiculously astronomical standards and protocols.

Under the new management, I recall reserving some defiance over my superiors because of the way of how things were being carried through. But when I widen my eyes on what was happening at the time, I realized that me and my superiors were all on the same boat. I just wished that an opportunity could have provided so that everyone could have steered in the same clear direction. A strong organization is only as strong as its weakest members.

Finally, a good work definitely deserves a pat on the back, a thumbs up, or a high five and unsung heroes sometimes deserves more. Most companies would equate excellent work with numbers to measure success. "The numbers speak for itself", according to a phrase but "so what, these are just numbers..." countered Asian Apprentice Jonathan Yabut in defending himself in the boardroom of Mr. Tony Fernandez during the final two selection as to why he should be chosen as the apprentice when his opponent has a more impeccable number of wins over him in all assigned tasks.

Sometimes numbers also don't live up to expectations and it's not all about quantity all the time. It's how one gets the job done. Everything boils down to the quality of work and the amount of passion, dedication, and perspiration that you put into your labor.

At the end of the day, it just gives you great joy to know that your hard work is appreciated and your talents are worth valued for rather than seeing yourself as just part of the statistics or just an employee number. And when you return home, you just can't forget what your boss, your peers, and your customers told you, "Job well done..." smiling while enjoying the fruits of your hard labor.